In de geschiedenis van de herberg heeft het café altijd al een terras gehad. 

 

In de nazomer van het jaar 1895 besluiten de heren Vuijck en Goethart botanisten van professie – tot een driedaagse excursie naar de voor hen onbekende Peelstreek. Na een dag ploeteren door het veen, bereiken zij tegen de avond weer de bewoonde wereld.

“Bij de overweg van de spoorbaan staat een kroeg en onder een afdak zitten de gasten rond een tafel op houten banken geschaard”,

zo noteert Vuyck in zijn verslag, een tafereel herinnerend aan “de dagen van Teniers”.

Binnen de kortste keren bevinden de heren zich onder het genot van een smakelijk glas bier in een aangenaam gesprek met de gasten, voor het meerendeel veenarbeiders. 

Veel tijd hebben ze echter niet, want ze worden nog dezelfde avond in Helenaveen verwacht en dat is nog anderhalf uur gaans, maar ze hebben intussen wel begrepen dat tegenwoordig voor het grootste deel slechts de bovenste veenlaag ontgonnen wordt, ten einde daarvan in de nabijzijnde fabrieken turfstrooistel te vervaardigen, dat in ontzettende hoeveelheden per trein wordt vervoerd.

 

Het moet een van de eerste keren zijn geweest dat twee toeristen hun benen onder de tafel staken van het terras van wat later Herberg de Morgenstond zou gaan heten.

Volgens de annalen hadden de gebroeders Van de Griendt enkele

jaren eerder - in 1889 om precies te zijn - in de naar henzelf genoemde veenkolonie het café laten bouwen, een bedrijfscafé, niet alleen om de dorst van de turfstekers te kunnen lessen, maar ook om ‘tevens het alcoholgebruik onder haar arbeiders enigszins te kunnen controleren’, zoals het heet in de geschiedschrijving over Griendtsveen van drs. Jos Pouls.

De schrijver Herman Maas noemde de uitspanning “een nieuwerwets café zoals er op de meeste dorpen geen waren, luchtig en fris”.